ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η ιχθυοκαλλιέργεια αποτελεί ένα δυναμικό, ταχέως αναπτυσσόμενο κλάδο της οικονομίας, παγκόσμια. Η αξιοσημείωτη ανάπτυξη της ιχθυοκαλλιέργειας τα τελευταία έτη οφείλεται στην αυξημένη ζήτηση για αλιεύματα, στην καλύτερη κατανόηση της βιολογίας των εκτρεφόμενων ειδών, στην παρασκευή ιχθυοτροφών με μικρότερο δείκτη μετατρεψιμότητας και στη βελτίωση της ποιότητας του χρησιμοποιούμενου στην εκτροφή νερού. Η απόκτηση της σχετικής τεχνογνωσίας οδήγησε στην παραγωγή προϊόντων υψηλής διατροφικής αλλά και οικονομικής αξίας, καθώς και στην αύξηση της απασχόλησης. Η εντατικοποίηση, όμως, της ιχθυοκαλλιέργειας ανέδειξε αντικρουόμενα συμφέροντα για τη διαχείριση των φυσικών πόρων και κυρίως τη χρήση αυτών για λόγους αναψυχής ή την προστασία φυσικών αποθεμάτων. Οι πιθανές επιπτώσεις της ιχθυοκαλλιέργειας στο περιβάλλον παρουσιάζουν μεγάλο εύρος και μπορεί να αφορούν στην αισθητική υποβάθμιση του τοπίου ή την άμεση μόλυνση και ρύπανση του νερού και κατ’ επέκταση του φυσικού περιβάλλοντος. Κατά την εκτροφή ιχθύων μπορεί να παραχθούν σημαντικές ποσότητες λυμάτων από τα υπολείμματα της τροφής και τις απεκκρίσεις των ψαριών, ενώ η ανεξέλεγκτη χρήση αντιβιοτικών και αντιπαρασιτικών φαρμάκων μπορεί να οδηγήσουν σε ανεπιθύμητες για το υδάτινο περιβάλλον συνέπειες. Η διαφυγή στο φυσικό περιβάλλον των εκτρεφομένων ειδών μπορεί να οδηγήσει σε γενετική «μόλυνση» των φυσικών πληθυσμών ιχθύων ή ακόμη και σε μετάδοση παθογόνων παραγόντων στους φυσικούς πληθυσμούς. Έτσι, κρίνεται αναγκαίο η διαχείριση των ιχθυοκαλλιέργειων να είναι αειφορική, με βασικό στόχο τη διατήρηση της οικολογικής ισορροπίας.
Λέξεις κλειδιά: ιχθυοκαλλιέργεια, περιβάλλον, επιπτώσεις, μόλυνση, ρύπανση, νομοθεσία, αειφορική ανάπτυξη
Λήψη (clicks: 5)
Επιστροφή στα περιεχόμενα του Τόμου 2