ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η διασυνοριακότητα, δηλαδή η κατάσταση κατά την οποία ένας φυσικός πόρος και στην προκειμένη περίπτωση το νερό, είναι κοινός, μοιράζεται δηλαδή ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα κράτη, είναι από μόνος του μια εν δυνάμει πηγή σύγκρουσης. Η έλλειψη νερού, ειδικά στον αναπτυσσόμενο κόσμο, εντείνει τον ανταγωνισμό μεταξύ γειτονικών κρατών, αλλά και εντείνεται από την αύξηση του πληθυσμού, την κλιματική αλλαγή, την αστικοποίηση. Το νερό όμως δεν είναι ακριβοδίκαια κατανεμημένο ανάμεσα στα κράτη και σύμφωνα με τις ανάγκες του καθενός. Όταν οι ανάγκες μιας χώρας σε νερό δεν ικανοποιούνται από τα διασυνοριακά νερά, η απουσία συνεργασίας ανάμεσά τους, είναι πιθανό να οδηγήσει σε ένταση. Κάποιοι ειδικοί έχουν προβλέψει ότι οι συγκρούσεις για το νερό θα είναι μελλοντικά αναπόφευκτες όσο η έλλειψη νερού αυξάνει. Η πιθανότητα αυτή είναι μεγαλύτερη ειδικά στις αναπτυσσόμενες χώρες, οι οποίες είναι ξηρές ή μερικώς ξηρές και οι περισσότεροι υδάτινοι πόροι αφορούν σε διασυνοριακά νερά. Ως εκ τούτου το διασυνοριακό νερό, μοιραία γίνεται αντικείμενο ανταγωνισμού, διεκδικήσεων και τελικά συγκρούσεων. Τα αδύναμα κράτη διαθέτουν εργαλεία, όπως για παράδειγμα το διεθνές δίκαιο, προκειμένου να ενισχύσουν τη διαπραγματευτική τους θέση έναντι των ισχυρών. Εάν ενισχυθεί η συνεργασία όσον αφορά τη διαχείριση των συνοριακών νερών σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτή η διαδικασία μπορεί να συμβάλλει σημαντικά στην παγκόσμια ειρήνη και σταθερότητα, καθώς επίσης και στη μείωση της φτώχειας. Η συνεργασία για τα διασυνοριακά νερά, φαίνεται να είναι το πιο πιθανό σενάριο.
Λέξεις κλειδιά: Διασυνοριακά νερά, σύγκρουση, ασυμμετρία ισχύος, θεσμοί,
συνεργασία
Λήψη (clicks: 1)
Επιστροφή στα περιεχόμενα του Τόμου 5