ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Οι δασογενετικοί πόροι έχουν αλλάξει ρόλο στο πλαίσιο της δασοπονίας, από την αρχή της οργανωμένης εκμετάλλευσης των δασών μέχρι σήμερα. Ακολουθώντας την πρόοδο της δασοπονίας, η δασική γενετική περνά από τη θεωρητική βάση της βελτίωσης των δασικών ειδών με στόχο την ξυλοπαραγωγή, στη μελέτη της ποικιλότητας και των παραγόντων που τη διαμορφώνουν και τελικά στην ανάδειξή της ως κεντρικής παραμέτρου της οικολογικής αειφορίας. Αναζητώντας την προστασία και διαχείριση των δασικών γενετικών πόρων στα διεθνή κείμενα δασικής και περιβαλλοντικής πολιτικής διαπιστώνουμε ότι αυτοί αναφέρονται ελάχιστα και σχεδόν πάντα στο πλαίσιο παραγωγικών προσεγγίσεων, επηρεασμένων από τους φυτογενετικούς πόρους που είναι χρήσιμοι για τη γεωργία. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως είναι το πρόγραμμα EUFORGEN για την Ευρώπη, δεν έχουν σημειωθεί αξιοσημείωτες διεθνείς πρωτοβουλίες που να έχουν δείξει κάποια πρακτική πρόοδο. Είναι ανάγκη να κατανοήσουμε την αξία των δασογενετικών πόρων και αυτοί να ενταχτούν στην αειφορική δασική διαχείριση.
Λέξεις κλειδιά: Γενετικοί πόροι, δασική πολιτική, βιοποικιλότητα, αειφορική δασική διαχείριση
Επιστροφή στα περιεχόμενα του Τόμου 3