ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον επηρεάζονται από την οικονομική δράση των ανθρώπων. Οι θεωρίες που έχουν διατυπωθεί όσον αφορά τη σχέση Ανθρώπου-Γης είναι τρεις: της οικονομικής ανάπτυξης, της βαθειάς οικολογίας και της βιώσιμης ανάπτυξης. Για πρώτη φορά στη Συνδιάσκεψη του Ρίο (1992) τέθηκε η θεωρία της βιώσιμης ανάπτυξης σύμφωνα με την οποία το δικαίωμα στην ανάπτυξη πρέπει να ασκείται έτσι ώστε να ικανοποιεί κατά δίκαιο τρόπο τις αναπτυξιακές και περιβαλλοντικές ανάγκες και της παρούσας και των μελλοντικών γενεών. Στην Ευρώπη, το θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος τέθηκε στη συνάντηση των αρχηγών των κρατών στο Παρίσι το 1972 όπου συμφωνήθηκαν πέντε προγράμματα δράσης και ενισχύθηκε από τις συνθήκες του Maastricht και του Amsterdam. Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποβλέπουν στη λήψη μέτρων ώστε με την παγκοσμιοποίηση να μην αφεθούν ανεξέλεγκτες οι δυνάμεις της αγοράς με αποτέλεσμα την ανεπανόρθωτη ζημιά στο περιβάλλον. Στην Ελλάδα το νομοθετικό πλέγμα προστασίας του περιβάλλοντος είναι το Σύνταγμα (άρθρο 24), ο νόμος-πλαίσιο για το περιβάλλον 1650/1986, το άρθρο 57 Α.Κ. και η πλούσια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Προστασία περιβάλλοντος δεν σημαίνει οικονομική επιβράδυνση. Ένας σίγουρος τρόπος αποτελεσματικής προστασίας του περιβάλλοντος θα μπορούσε να είναι η μετατροπή του σε ιδιωτικό αγαθό ώστε ο κύριος αυτού να έχει κίνητρο να το φροντίζει. Οποιαδήποτε, όμως, προσκόλληση μόνο στην οικονομική θεωρία είναι εσφαλμένη. Η αποτελεσματική προστασία του περιβάλλοντος απαιτεί συνεργασία πολλών επιστημών για μια διεπιστημονική προσέγγιση του προβλήματος.
Λέξεις κλειδιά: Βιώσιμη ανάπτυξη, περιβάλλον ως οικονομικό αγαθό, αλόγιστη οικονομική ανάπτυξη
Επιστροφή στα περιεχόμενα του Τόμου 11