ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Το δάσος Φράξου στο Λεσίνι της Αιτωλοακαρνανίας, είναι από τα λίγα φυσικά παραποτάμια δάση φράξου που έχουν απομείνει στη χώρα μας. Λόγω της μεγάλης οικολογικής αξίας του ανακηρύχθηκε ως προστατευόμενη περιοχή, «Μνημείο της Φύσης» και αργότερα «Βιογενετικό Απόθεμα» και διέπεται από εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές θεσμικό πλαίσιο. Η προστασία και αποκατάσταση των παρόχθιων δασών αποτελεί αναγκαίο μέτρο για τα προστατευόμενα αυτά οικοσυστήματα. Η μελέτη της δομής των παρόχθιων δασών αποτελεί βασικό εργαλείο για τη διαχείρισή τους (Ευθυμίου 2000). Η λυγερότητα είναι μια από τις παραμέτρους δομής που χαρακτηρίζει το κάθε δασοπονικό είδος και χρησιμοποιήθηκε για το χαρακτηρισμό της δομής και της δυναμικής τους (Leibundgut 1959, Dafis 1966, Σμύρης 1987). Σκοπός της παρούσας έρευνας είναι να μελετηθεί η λυγερότητα των κυρίαρχων δασοπονικών ειδών (Fraxinus angustifolia και Ulmus minor) που απαρτίζουν το δάσος Φράξου στο Λεσίνι. Η έρευνα έδειξε ότι ο φράξος απαντάται σε αμιγείς αλλά και μεικτές συστάδες με τη φτελιά. Ο βαθμός λυγερότητας του φράξου εμφανίζει πιο σταθερή δομή στις αμιγείς του συστάδες και για διαμέτρους μεγαλύτερες των 25 cm. Στις μεικτές του συστάδες, η δομή του γίνεται σταθερότερη πιο νωρίς, σε μικρότερες διαμέτρους σε σύγκριση με τη φτελιά, η οποία κυριαρχεί στο μεσώροφο του δάσους.
Λέξεις κλειδιά: δάσος Φράξου Λεσινίου, λυγερότητα, Fraxinus angustifolia, Ulmus minοr, βιογενετικό απόθεμα, Μνημείο της Φύσης
Λήψη (clicks: 6)
Επιστροφή στα περιεχόμενα του Τόμου 6