ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Στην έννοια του «κοινοχρήστου πράγματος» υπάγεται και το δημόσιο δάσος, το οποίο αναγνωρίζεται από το δίκαιο ως περιβαλλοντικό αγαθό, που συγκαταλέγεται στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και διατηρεί τον κοινόχρηστο χαρακτήρα του ακόμα και μετά την τυχόν καταστροφή ή αποψίλωσή του. Τούτο γίνεται δεκτό πως ισχύει, τηρουμένων των αναλογιών, ακόμα και για τα ιδιωτικά δάση και τις ιδιωτικές δασικές εκτάσεις για τα οποία αναγνωρίζεται ένα καθεστώς «οιονεί κοινοχρησίας». Η πρόσφατη ωστόσο νομολογία του Δ ́ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας υπήγαγε αδιακρίτως τα δάση και τις δασικές εκτάσεις της χώρας μας στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψη τον κοινόχρηστο χαρακτήρα τους, θεωρώντας πως τούτο καθιστά στο εξής δυνατή τη μεταβίβασή τους στο ΤΑΙΠΕΔ στο πλαίσιο του καθεστώτος αποκρατικοποιήσεων που εισήγαγε ο ν. 3986/2011. Η έγκριση των παραχωρήσεων αυτών συντελέσθηκε δυνάμει παρεμπίπτουσας κρίσεως του Δ ́ Τμήματος του Δικαστηρίου, το οποίο δεν διαθέτει αρμοδιότητα για θέματα δασών και φυσικού περιβάλλοντος. Στην εργασία που ακολουθεί επιχειρείται η παρουσίαση της νομολογίας των ανωτάτων Δικαστηρίων που έκριναν αντίθετα καθώς επίσης και των σημαντικότερων σχετικών θέσεων της επιστήμης και της θεωρίας και εξετάζεται το ζήτημα της κοινοχρησίας των δασικών οικοσυστημάτων και των προσβολών της συνεπεία των εν λόγω μεταβιβάσεων.
Λέξεις κλειδιά: Δάση, δασικές εκτάσεις, κοινόχρηστος χαρακτήρας δασών,
κοινόχρηστα πράγματα, αποκρατικοποιήσεις, προστασία δασών
Λήψη (clicks: 1)
Επιστροφή στα περιεχόμενα του Τόμου 10