ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Το φιλοσοφικό σύστημα του Πλωτίνου έχει απασχολήσει μεγάλη μερίδα θεραπόντων της φιλοσοφίας. Οι βασικές αρχές που το διέπουν, όσο δυσνόητες κι αν φαίνονται με μια πρόχειρη ματιά, τόσο γοητευτικότερες γίνονται, καθώς ξεδιπλώνονται και αποκαλύπτονται σταδιακά, όσο κάποιος καταδύεται όλο και περισσότερο σε αυτό το θαυμαστό σύμπαν. Η πρώτη υπόσταση, το Έν, η οποία εξ απορροής δημιουργεί το Νού, ο οποίος με τη σειρά του δημιουργεί τοιουτοτρόπως την Ψυχή, για να καταλήξουμε στην Ύλη – την τελευταία απο τις υποστάσεις, μέσα στον κόσμο του μεγαλύτερου εκπροσώπου της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας – μέσα στην οποία εισέρχεται η κατώτερη ψυχή, για να δημιουργήσει τελικά τον αισθητό κόσμο. Τι συμπεράσματα θα μπορούσε λοιπόν να συναγάγει κανείς για τον υλικό κόσμο, σύμφωνα με τα παραπάνω; Πώς είναι δυνατό να ειδωθεί ο τελευταίος, βάσει των αρχών της συνέχειας, της συμπάθειας και της αντιστοιχίας, οι οποίες «συνέχουν» το πλωτινικό σύμπαν; Είναι εφικτό να συναχθούν συμπεράσματα σχετικά με το περιβάλλον, από το εν λόγω φιλοσοφικό σύστημα, κι αν ναι, ποιά θα μπορούσαν να είναι αυτά; Η διερεύνηση αυτού του τελευταίου ερωτήματος είναι και ο στόχος της παρούσας εισήγησης, στην οποία, αφού γίνει μια σύντομη αναφορά στο μεταφυσικό σύστημα του Πλωτίνου, θα γίνει μια απόπειρα να ειδωθεί αυτό υπό το πρίσμα της περιβαλλοντικής ηθικής.
Λέξεις κλειδιά: Έν, Νούς, Ψυχή, Ύλη, αισθητός κόσμος, συνέχεια, συμπάθεια,
περιβάλλον
Λήψη (clicks: 2)
Επιστροφή στα περιεχόμενα του Τόμου 5