ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Στη χώρα μας η μελισσοκομία αποτελεί για τους νέους μια διέξοδο να παραμείνουν στη περιφέρεια και να δραστηριοποιηθούν στον πρωτογενή τομέα. Αποτελεί μια τέχνη που περνά από γενιά σε γενιά και που βελτιώνεται με την αξιοποίηση πληροφοριών που προέρχονται είτε από την επιστήμη είτε από την εμπειρία και σήμερα είναι διαθέσιμες και αξιοποιήσιμες από τους μελισσοτρόφους για την αύξηση της ποσότητας και της βελτίωσης της ποιότητας του μελιού που παράγεται. Το όριο των διακοσίων κυψελών κάνει την ενασχόληση τους κερδοφόρα, σύμφωνα με την άποψη των μελισσοκόμων της Θάσου. Τον αριθμό αυτό των κυψελών δεν το διαθέτει όμως το ένα τρίτο των μελισσοκόμων στο νησί, οι περισσότεροι από τους οποίους ασχολούνται και με άλλες δραστηριότητες όπως η γεωργία και ο τουρισμός. Επίσης τα δάση και οι δασικές εκτάσεις της περιοχής τους δεν αρκούν για να ικανοποιήσουν το σύνολο των μελισσοκόμων της περιοχής τους αναγκάζοντας τους να εφαρμόσουν τη νομαδική μελισσοκομία. Έτσι οι μελισσοτρόφοι μεταφέρουν κυρίως τις κυψέλες τους στη Σαμοθράκη την άνοιξη και στη πεδιάδα της Ξάνθης και στο Άγιο Όρος, το χειμώνα. Παράγουν μέλι πεύκου, ανθέων, θυμαρίσιο, ερείκης, βελανιδιάς, ελάτης, καστανιάς και εσπεριδοειδών καθώς επίσης βασιλικό πολτό, πρόπολη, κερί και γύρη. Αντιλαμβάνονται ότι η ευημερία τους είναι άμεσα εξαρτώμενη από την ύπαρξη των δασών και είναι διατεθειμένοι εθελοντικά για την προστασία τους. Τέλος αντιμετωπίζουν ασθένειες και εχθρούς αντίστοιχα με αυτές που αντιμετωπίζουν και οι
άλλοι μελισσοτρόφοι της χώρας μας.
Λέξεις κλειδιά: Μελισσοκόμος, προβλήματα στην διάθεση του μελιού, ασθένειες των κυψελών, Θάσος
Λήψη (clicks: 2)
Επιστροφή στα περιεχόμενα του Τόμου 11