ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ένας από τους τρόπους δέσμευσης των ηθικών προσώπων στην προστασία του περιβάλλοντος είναι η αναγνώριση του δικαιώματος των σημερινών και των μελλοντικών γενεών σε έναν υγιή και βιώσιμο πλανήτη. Εάν αποδεχθούμε το κύρος ενός τέτοιου δικαιώματος, η παραβίασή του φαίνεται να αδικεί και να ζημιώνει όχι μόνον τις υπάρχουσες, αλλά κυρίως τις μελλοντικές γενεές, αφού αυτές θα υποστούν τις όποιες συνέπειες της αλόγιστης δράσης των ανθρώπων που ζουν σήμερα. Από τα παραπάνω προκύπτει η ανάγκη προάσπισης ενός ιδιότυπου είδους δικαιοσύνης, της λεγόμενης διαγενεακής. Το σύντομο αυτό δοκίμιο θα εξετάσει το θεωρητικό κύρος τόσο του λεγόμενου δικαιώματος του ανθρώπου στο περιβάλλον, όσο και της έννοιας της διαγενεακής δικαιοσύνης. Θα υποστηριχθεί πως ούτε το πρώτο, ούτε η δεύτερη συνιστούν ασφαλές έδαφος θεμελίωσης των όποιων καθηκόντων του ηθικού προσώπου στην προστασία του περιβάλλοντος κόσμου. Αντ’ αυτών θα προταθεί η καντιανή αντίληψη περί τα τέλεια και ατελή καθήκοντα ως ασφαλέστερη, συνεκτικότερη και πλέον δεσμευτική εν προκειμένω.
Λέξεις κλειδιά: Ανθρώπινα δικαιώματα, διαγενεακή δικαιοσύνη, τέλεια καθήκοντα, ατελή καθήκοντα, Immanuel Kant.
Λήψη (clicks: 17)
Επιστροφή στα περιεχόμενα του Τόμου 5